[Idź do 1. części artykułu]
[Idź do 2. części artykułu]

Śledztwo

Przeczesałam internet w poszukiwaniu innych wiadomości o makabrycznych eksperymentach docenta Buta. Pierwsza rzecz, jaka rzuca się w oczy, to że strona z opisanymi po polsku doświadczeniami zaczyna się od tekstu po rosyjsku. Opisuje on to samo urządzenie „Aur-Um”, lecz brak w nim wzmianek o wstrząsających procederach z akademii medycznej. Tymczasem jednak rosyjska wersja polskiego tekstu (a właściwie jej różne fragmenty) występuje na kilku innych stronach należących do Buta (np. tu, tu, tu i tu). Są to jednak tylko okrojone fragmenty. Opis eksperymentów jest w całym internecie tylko jeden – i tylko po polsku.

Z całą pewnością nie zmyślił go Polak. Tekst jest ewidentnie tłumaczeniem z rosyjskiego, pełnym rusycyzmów. Co więcej, nie zawiera polskich liter, więc pewnie tłumaczony był w Rosji. Został napisany całkiem niedawno – między 1. stycznia 2006 a 1. maja 2007. Rok 2006 znajduje się w polskim tekście, natomiast druga data jest to czas ostatniej zmiany pliku html. A zatem u docenta Buta gościł w ostatnim czasie (lub gości do dziś) jakiś Polak, który został poproszony o przetłumaczenie dokumentacji urządzenia do biorezonansu. Mam podejrzenie, że ów Polak po prostu popełnił błąd i z jakichś oryginalnych dokumentów przetłumaczył więcej, niż życzyłby sobie docent But. I chyba to jest właśnie przyczyna, dlaczego rosyjskiej wersji raportów nie ma nigdzie w sieci. Po prostu docent wie, że tymi raportami nie należy się chwalić. Polaka – pewnie ze względu na barierę językową – nie dopilnował.

Nie jest jasne, co ów Polak miałby robić w Omsku? But i Niestierow organizują szkolenia z obsługi urządzeń do biorezonansu. Szereg polskich firm importuje taki sprzęt, mógł więc do Omska przyjechać przedstawiciel takiej firmy, bądź przyszły terapeuta zaproszony na szkolenie.

doc. Jurij S. But

Tymczasem w rosyjskiej czytelni online znalazłam książkę R. Pierina Gipnoz i mirowozzrienije, która traktuje o hipnozie. Jest tam następująca wzmianka:

Ekspress-Gazeta nr 30 z 1996 roku podaje, że omscy uczeni Jurij But i Władimir Niestierow w laboratorium badań terminalnych „rąbią głowy, duszą, oblewają kwasem, parzą, topią” zwierzęta. Ta krwawa nauka pomogła im ustalić, że zabijane zwierzę generuje jakieś promieniowanie, które otrzymało nazwę „promieniowanie śmierci”. Okazało się, że promieniowanie można wzmacniać specjalnymi przyrządami i kierować na potrzebne obiekty, np. na mózg człowieka. Efekt jest wstrząsający – u ludzi poddanych takiemu napromieniowaniu gwałtownie zwiększają się zdolności paranormalne.

Wygląda na to, że doświadczenia rzeczywiście były wykonywane – w 1996 roku! Pisał o nich rosyjski tabloid, sam w sobie niekoniecznie wiarygodny – lecz w tym przypadku akurat wszystko się zgadza z krwawymi opisami ze strony Buta.

Dodatkowe potwierdzenie dają nam informacje o pewnym patencie: Na kilku stronach internetowych Buta jest wymieniony patent nr 2119806, uzyskany przez niego i Niestierowa w 1996 roku. Dotyczy on „promieniowania wytwarzanego w momencie zniszczenia inicjatora biologicznego – żywych tkanek”. Strona z tekstem polskim głosi ponadto, że „priorytetowy wniosek” o zastrzeżenie technologii na tym polu badań złożono już w 1993 roku. Strona zawierająca obszerne CV docenta podaje, że producent technologii „Imago” współpracuje z Butem od tegoż właśnie roku (zapewne chodzi o Niestierowa, choć w innym miejscu mowa o rozpoczęciu współpracy rok później). Można więc przypuszczać, że eksperymenty rozpoczęły się w roku 1993 i trwały przynajmniej 3 lata.

Na koniec jednak rzecz najlepsza: strona internetowa dawnego miejsca pracy docenta – katedry chirurgii operacyjnej i anatomii topograficznej Akademii Medycznej w Omsku. Uczelnia nie wstydzi się swego zasłużonego pracownika! Wśród swojego dorobku naukowego katedra wymienia wspomniany wyżej patent nr 2119806 Buta i Niestierowa, jak również dwa inne patenty i dwa artykuły naukowe jego autorstwa – wszystkie dotyczą biorezonansu. Tak, Czytelniku – oczy cię nie mylą: Uczelnia medyczna reklamuje szemrane badania nad biorezonansem jako swój dorobek naukowy!

Tymczasem docent But ma się dobrze. Wygląda na to, że jest w Omsku osobistością. Jego produkty reklamuje liczne grono znajomych z Akademii Medycznej, z władz lokalnych i innych instytucji. Córka Buta również pracuje na Akademii i nawet była z ojcem na konferencji w Petersburgu, gdzie wspólnie przedstawiali technologie biorezonansu. W mieście wspaniale prosperuje Instytut Psychofizyki Stosowanej (kierowany przez Niestierowa), który na przykład w ostatnich dniach święcił triumfy na wystawie medycznej Medsib 2007. Co jeszcze ciekawsze, Instytut po dziś dzień ściśle współpracuje z omską Akademią Medyczną! W jego szkoleniach na temat biorezonansu biorą udział wymienieni z nazwiska

słuchacze mający specjalistyczne wykształcenie medyczne lub biologiczne, w tym kandydaci i doktorzy nauk, lekarze, profesorowie, lekarze, pracownicy naukowi.

[Idź do 1. części artykułu]

Intensywna destrukcja obiektu biologicznego

Strona docenta Buta, którą nadesłał mi Paweł, znajduje się tu: http://www.imago.sibintercom.ru/devices.htm. Napisana jest po rosyjsku i po polsku. [29.3.2008: Oryginalna strona została zmieniona. Jej kopię mam tutaj .]

Tekst polski składa się z dwóch części: Opisu urządzeń do biorezonansu – i fragmentów raportów z eksperymentów, które prowadziły do wynalezienia tych urządzeń. Zasadę „działania” sprzętu do biorezonansu można pokrótce opisać tak : Biorezonans należy do tej samej rodziny zjawisk, co różdżkarstwo i inne rodzaje „postrzegania pozazmysłowego”. Fenomeny owe polegają na tym, że człowiek (zwany „operatorem”) jest w stanie wykryć coś niewidocznego gołym okiem (np. żyłę wodną, lub czyjeś schorzenie). Zdolność taka nazywa się „biolokacją”.

doc. Jurij S. But

I tu pojawia się rewolucyjny wkład docenta Buta. Jak zwiększyć zdolność do „biolokacji”? Cytat ze strony:

W podręcznikach radiestezji podkreśla się, że do osiągnięcia maksymalnej wiarygodności prac poszukiwawczych stosuje się jako przyrząd świeżo ściętą gałąź drzewa.

Pracowników zespołu akademickiego pod kierownictwem Jurija But zainteresowało powyższe stwierdzenie, a przeprowadzone eksperymenty z „łozą” umożliwiły sformułowanie roboczej hipotezy, wg której (…) oddziaływanie operatora biolokacji z każdym systemem biologicznym, który poddano intensywnej destrukcji znacznie podnosi wiarygodność prowadzonych badań biolokacyjnych.

Stopień podniesienia wiarygodności zależy od zdolności operatora, poziomu organizacji biologicznej rozpadającego się układu, oraz ostrości zmian patologicznych, które są przyczyną jego śmierci. Ponadto uczestnictwo samego operatora w destrukcji badanego układu ma rolę rozstrzygającą.

Poddano analizie pod kątem powyższej hipotezy materiały historyczne nt. szczegółów rytualnych zabójstw w celu złożenia ofiary, które miały miejsce u większości narodów, i grup etnicznych.

Tłumacząc na prosty język: Po zapoznaniu się z historycznymi opisami mordów rytualnych, docent But postawił hipotezę: Zdolność „biolokacji” zwiększa się, jeżeli w pobliżu człowieka ją wykonującego umiera jakieś żywe stworzenie, a jeszcze bardziej, jeżeli „operator” osobiście je zabija i jeśli zabija „intensywnie”. W celu zweryfikowania hipotezy docent But i współpracownicy wykonali na Akademii Medycznej w Omsku szereg makabrycznych eksperymentów – na zwierzętach, zwłokach ludzkich, płodach po aborcji, oraz na żywych jeszcze pacjentach szpitala…

Postawione zadanie realizowano przez oddziaływanie na obie półkule mózgu operatora biolokacji (…) polem magnetycznym (…). Najlepiej wówczas umieścić miedzy induktorem pola magnetycznego, a strefą skroniową pracującego operatora obiekt biologiczny (…), lub jego poszczególne składniki (…), znajdujące się w stadium nieodwracalnej destrukcji (śmierci).

Obiekt biologiczny, lub jego część, należy przygotować do badania w aktywnym stanie funkcjonalnym, lecz w momencie badania musi znajdować się w początkowym stadium nieodwracalnych zmian, które w końcowym stadium prowadzą do śmierci.

Innymi słowy – zwierzęta i ludzie poddawani eksperymentowi musieli być ni mniej ni więcej, tylko umierający…

Należy podkreślić, ze dla obiektu biologicznego uszkodzenia są nieodwracalne, i prowadzą do jego śmierci.

(…) Między strefą skroniową głowy badanego, jako operatora biolokacji, a jednym z induktorów magnetycznych umieszczano zastosowany obiekt biologiczny (…) jako biologiczny inicjator zdolności intuicyjnych pracującego operatora biolokacji.

W eksperymentach zastosowano znane czynniki oddziaływania, doprowadzające do destrukcji i śmierci obiektów biologicznych:

• • uszkodzenie mechaniczne, w tym dekapitacja i rodzaje upuszczania krwi,

  • zamrażanie,

  • zatrucie,

  • wielokrotne oparzenia (termiczne i kwasami),

  • wygłodzenie,

  • odwodnienie,

  • niedotlenienie i uduszenie,

  • porażenia prądem elektrycznym i promieniowaniem jonizującym,

  • prądy wichrowe,

  • wysokie stężenie chloru, etc.

Na bazie sztucznie spowodowanej destrukcji i śmierci zastosowanego systemu, lub obiektu biologicznego, bądź ich części, przeprowadzono podstawowe badanie, a następnie opracowano statystycznie otrzymane wyniki. (…)

Autorzy w tym miejscu nie precyzują, na jakich „obiektach biologicznych” wykonywano wymienione wyżej doświadczenia. Lecz przykłady „obiektów” podane są dalej:

W następnej serii doświadczeń przeprowadzano dekapitacje zwierząt laboratoryjnych (białych myszy, szczurów, świnek morskich, i psów). Do przeprowadzenia dekapitacji drobnych zwierząt laboratoryjnych skonstruowano gilotynę i urządzenie do homogenizacji.

(Zastanawia mnie, co stosowano do zwierząt większych, np. psów?…)

Ciała zwierząt w agonii, odcięte głowy, lub ich homogenaty, były umieszczane miedzy jednym z induktorów magnetycznych, a głową operatora, po czym przeprowadzano test Right. (…)

Test Right polegał na zgadywaniu figur geometrycznych narysowanych na zasłoniętych kartach. Grupa „operatorów” liczyła 12 osób.

Po analizie otrzymanych wyników okazało się, ze wyższe wyniki testu Right zanotowano u wszystkich operatorów, którzy samodzielnie dokonali dekapitacji zwierząt, przy zabiciu młodych, aktywnie funkcjonujących i zdrowych zwierząt, oraz ustalono, ze wynik był uzależniony od poziomu organizacji gatunkowej zastosowanego obiektu biologicznego.

Najwyższe wyniki w teście Right osiągano przy synchronizacji pracy operatora biolokacji z oddziaływaniem czynników destrukcyjnych na układ biologiczny, tj. stosując świeżo zabite zwierzęta. Wraz z upływem czasu wyniki testu stopniowo się obniżały, by ulec gwałtownemu pogorszeniu po 1,5 – 2,5 doby (zależnie od gatunku zwierzęcia), w warunkach przechowywania zwłok w temperaturze pokojowej. (…)

Jednocześnie przeprowadzono badania nt. zastosowania jako inicjatora biologicznego pozyskanych z ciał zwierząt i człowieka różnych organów, tkanek, elementów komórkowych, a także embrionów (tkanki fetalne [płodowe] po aborcji), oraz noworodków zmarłych w trakcie porodu, lub w pierwszych godzinach i dniach po porodzie.

Ciała zwierząt były stosowane po zabiciu, zmarłych w wyniku wywołania śmiertelnej choroby (zapalenie otrzewnej), lub zatrucia (przedawkowania podczas narkozy). Analogiczne badania przeprowadzono z organami pozyskanymi z ciał ludzi, którzy zginęli w wyniku wypadku, gwałtownej śmierci, zabójstwa, samobójstwa, oraz zmarli w wyniku ciężkiej, nieuleczalnej choroby (onkopatologia).

Powyższą część badan przeprowadzono korzystając z zasobów Wydziału Patoanatomii Akademii Medycznej w Omsku, wspólnie z pracownikami wydziałów Anatomii Patologicznej i Medycyny Sadowej. (…)

Wyższe wskaźniki osiągnięto przy pracy z tkankami fetalnymi [płodowymi], nie z całym organem, lecz z jego homogenatem, który spreparowano z użyciem skoncentrowanego kwasu siarkowego, lub umieszczono miedzy elektrodami węglowymi, gdzie poddawano badany materiał cyklicznym wyładowaniom elektrycznym. (…)

Najwyższe wyniki testu Right otrzymano przy pracy ze zwłokami zmarłego S., lat 36. Zgon nastąpił wskutek utraty krytycznej objętości krwi, po wielokrotnych ranach postrzałowych w okolicy brzucha i kończyn dolnych. Po 9 godzinach od śmierci, wynik osiągnięty w teście Right wynosił 96,42 +/- 12,34%, po 24 godzinach obniżył się do 88,34 +/- 11,24%, a po trzech dobach osiągnął 64,82 +/- 19,18%.

Pracowano z ciałem zmarłej J., 76 lat, u której zgon nastąpił wskutek mnogich przerzutów (…) do węzłów limfatycznych, na tle wyraźnego wyniszczenia organizmu; diagnoza: nowotwór żołądka, IV stadium. Test Right przeprowadzony w czwartej godzinie po śmierci osiągnął wynik 79,47 +/- 10,21%, po 24 godzinach 71,13 +/- 9,97%, po trzech dobach 66,39 +/- 8,75%. (…)

Na zakończenie oceniono przydatność osób cierpiących na ciężkie, przewlekłe (onkologiczne) choroby mózgu, jako inicjatorów. Przykładowo u chorej N., lat 49, przy diagnozie meduloblastoma mózgu w IV stadium (chora zmarła po 9 tygodniach od badania), osiągnięto wyniki testu Right 89,13 +/- 10,17%.

U chorej S., 54 lata, z diagnozą ekstracerebralny nowotwór mózgu, wynik testu Right osiągnął 82,26 +/- 10,1%.

Opracowano specjalne oprogramowanie dla usprawnienia statystycznej obróbki wyników, otrzymywanych w chwili strojenia induktorów magnetycznych.

A jaki to ma związek z urządzeniami do biorezonansu?

Związek tych pseudo-badań ze sprzętem typu „Oberon” jest niejasny i opiera się na bardzo mglistej „logice”. Z objaśnień pseudonaukowców wynika z grubsza tyle: Po „udowodnieniu” doświadczalnym, że zabijanie wzmacnia zdolność biolokacji, udowodniono z kolei, iż również przerwanie innych procesów (niekoniecznie życiowych) – wzmacnia tę zdolność. Urządzenia do biorezonansu opierają się na tym właśnie, że „przerywają pewne procesy”. Z dalszych zagmatwanych wyjaśnień można wyciągnąć tyle, że urządzenie mrugające lub wydające dźwięki wystarcza, aby przerwać u pacjenta proces chorobowy i wzmocnić u niego zdolność do samowyleczenia się – lub przynajmniej zdiagnozować schorzenie.

Jak widać, związek krwawych doświadczeń na ludziach i zwierzętach z mrugającymi i buczącymi urządzeniami z gabinetów biorezonansu jest bardzo luźny, by nie powiedzieć – żaden. Oznacza to jednak ni mniej ni więcej niż to, że grupa szaleńców wykonywała w państwowym szpitalu eksperymenty nie tylko makabryczne, lecz nawet z punktu widzenia logiki zupełnie bezcelowe. Czyli – jedynie dla własnej chorej przyjemności. A co gorsza potencjalnie otwierające drogę ewentualnym kolejnym szaleńcom. Oby się nie okazało, że ktoś w Rosji zainspirował się „badaniami” i zaczął je kontynuować. Nie chcę już wspominać o możliwości bardziej dosłownej inspiracji „materiałami historycznymi”…

Eksperymentatorzy zaś po wszystkim dobudowali do swych doświadczeń pokrętną ideologię, dzięki której mogli ogłosić, że jednak przyczyniły się one do jakiegoś postępu naukowego – mianowicie do opracowania niewinnych maszynek do biorezonansu.

Skąd na rosyjskiej stronie wziął się tekst polski? W sieci roi się od enuncjacji różnych dewiantów. Czy opisy okrutnych doświadczeń nie są zmyślone?

[idź do 3. części artykułu]

Jeśli chodzi o stosunek do pseudonauki, poważni naukowcy dzielą się na dwie grupy. Pierwsza to „młoty na czarownice” – ludzie przekonani o jej szkodliwości dla społeczeństwa i mający poczucie misji „niesienia kaganka oświaty”. Druga grupa – to ludzie wyrozumiali, których strategią jest nie zaprzątać sobie głowy głupstwami i ignorować pseudonaukowców jako nieszkodliwych wariatów.

Sprawa, którą tutaj opiszę, stanowi argument przeciwko pochopnemu lekceważeniu działań pseudouczonych. W tym przypadku – ignorowanie poczynań maniaka doprowadziło do wydarzeń zakrawających na horror. Również dzięki przesadnej ludzkiej wyrozumiałości te sprawy na kilkanaście lat zatonęły w mroku niepamięci, a dokładniej w zaciszu archiwów Akademii Medycznej w Omsku. Świat się o nich ponownie dowiaduje dopiero dziś.

Profesor nauk noosferycznych

Docent Jurij Stanisławowicz But, urodzony w 1956 roku w rosyjskim mieście Omsku na Syberii, ma biografię typową dla pseudouczonych z byłego Związku Radzieckiego. Z tą różnicą, że – pomimo ewidentnie pseudonaukowej działalności – przez długie lata pracował na państwowej akademii medycznej, co dało mu pole do makabrycznych nadużyć.

doc. Jurij S. But

Jak dotychczas, świat zna łagodniejszą stronę manii docenta Buta. O jednym z jej produktów – urządzeniu „Oberon” do leczenia tzw. „biorezonansem” – było już głośno w polskich mediach. Głośno i niepochlebnie. Ponadto Jurij Stanisławowicz jest „wynalazcą” szeregu innych pseudo-leczniczych urządzeń, bywalcem paranaukowych konferencji, a także „doktorem” i „profesorem” „nauk i technologii noosferycznych” – na tej samej szemranej Akademii Nauk Przyrodniczych, do której należy osławiony Akimow i inni rosyjscy hochsztaplerzy. Jako specjalista od biorezonansu But jest w Rosji szeroko znany i rozchwytywany przez pacjentów, ma setki stron www i prowadzi nawet konsultacje internetowe. Dzięki datującej się od 1994 roku współpracy z firmą niejakiego W. I. Niestierowa czerpie zyski z eksportu swoich urządzeń do licznych krajów na całym świecie – również tych należących do Unii Europejskiej, jak np. Polska, Estonia, Niemcy, Francja, Wielka Brytania. Sprzęt Buta zyskał tak wielką popularność, że pojawiły się już… jego podróbki (!) – przed którymi docent sumiennie ostrzega na swoich witrynach.

Wszystko to byłoby warte co najwyżej krótkiej humorystycznej wzmianki. Jednak… w tym samym czasie Jurij S. But robił regularną karierę naukową na Omskiej Akademii Medycznej.

Akademia Medyczna

Akademicka biografia docenta Buta przedstawia się jako bardzo udana: Z uczelnią w Omsku związany był od początku studiów aż do 2005 roku. Po uzyskaniu dyplomu lekarskiego w 1979 roku w specjalności chirurgia, zaczął pracować na katedrze chirurgii operacyjnej i anatomii topograficznej – najpierw na stanowisku laboranta, następnie – asystenta. W 1984 roku uzyskał stopień naukowy kandydata nauk medycznych. W 1991 roku został docentem. Od tego czasu prowadził wykłady i ćwiczenia z anatomii topograficznej i chirurgii operacyjnej z uwzględnieniem wieku dziecięcego. I właśnie wtedy, gdy uczył przyszłych lekarzy, jednocześnie dokonywał pewnych eksperymentów…

Na trop tej historii wpadliśmy razem z niestrudzonym korespondentem Młodego Fizyka, Pawłem F. Górą. Zaczęło się niewinnie: Paweł zapragnął powybrzydzać na – obecne również w Krakowie – gabinety biorezonansu. Dla hecy przesłał mi linka do pewnej rosyjskiej strony internetowej, która zainteresowała go o tyle, że znajdował się na niej również tekst po polsku. Tekst ten brzmiał cokolwiek dziwnie, lecz że był długi i przepełniony pseudonaukowym bełkotem – nie został przez mego kolegę przeczytany do końca. Przeczytałam go ja – i włos zjeżył mi się na głowie…

[idź do 2. części artykułu]